Esperto nun antigo seminario catalán por segunda vez en poucos meses. En Vic. Ocupo o mesmo cuarto e escollo a mesma cama das dúas que teño para durmir. A vez anterior, ao ver pola ventá, vin un globo aerostático sobre as montañas nevadas. Hoxe, comezos do verán, vexo pola ventá e está o mesmo globo aerostático sobre as mesmas montañas, desta volta, sen neve. Penso por un segundo que é de mentira. Ten que ser un decorado para agradarme. Saben que adoro os globos aerostáticos dende que de cativo descubrín a Verne e crucei África con el, explorando aquelas terras que aínda non pisei pero que, se as piso, serán dende o aire. Penso iso e ao pouco retiro esa ilusión da cabeza. Iso é absurdo, Francisco, como vas cruzar África en globo. Si, contéstome. Absurdo de todo. Pero tamén o é que coloquen ese globo aí cada vez que veño a este sitio só por darme gusto.
Dou en pensar que a vida, ou cando menos a miña, ten ese punto de irrealidade absurda que a fai soportable. Igual o penso hoxe porque estou nun hotel e se hai un espazo irreal, ese son os hoteis. Eses lugares pensados para que sexas feliz queiras ou non. E a felicidade da hostelería está fóra da realidade. Os almorzos dos hoteis son algo irreal. Ninguén come esas cousas a esas horas se non fose porque está nun hotel e un fai un pacto coa realidade para se poñer fóra.
Penso, coa cabeza dentro do globo aerostático, que vou sobrevivindo grazas a todos estes pequenos enganos á realidade. E decátome de que levo así toda a vida. Adornando a realidade. Modificándoa ao meu gusto.
Aprendín a facelo dende moi cativo. O meu pai e a miña nai eran socios do Celta e levábanme á vella bancada de Río. Eu vía os partidos e logo, cada noite (non debía ter nin sete anos) revivíaos coa miña mente videográfica (o vídeo doméstico aínda non o inventaran) só que poñéndome eu no 11 titular. Por suposto, o guión do partido cambiaba nos meus soños. Gañabamos sempre e o gol definitivo sempre o metía eu. Aínda a risco de que me rifen e de perder toda credibilidade direino aquí: de cando en vez sego soñando que estou en Balaídos, que quedo só diante dun porteiro con bigote (si, ten bigote. Os soños son un espazo de liberdade e pode acontecer calquera cousa), caneo e meto gol.
A felicidade que sinto mentres corro pola banda cos brazos abertos, é indescritible. Son tan feliz nese instante que esperto.
A vida, para ser vivida, ten que ser un pouco así. Coma se vivísemos pilotando un globo aerostático pola África inexplorada, coma se fosemos un Hemingway vivindo nun hotel e logo noutro atesourando experiencias que rematarán nos libros, coma se o gol definitivo fose da nosa autoría indiscutible.
Vexo pola ventá. O globo xa non está aí. Non era, pois, un decorado.

francisco castro