Hai 20 anos da estrea, á vez, o mesmo día (non o esquecerei, a emoción foi grande) cando na cidade de Vigo, onde tantas boas cousas teñen comezado para a nosa cultura, das películas Sempre Xonxa, Continental e Urca. Eu tiña 23 anos e lembro o entusiasmo de todo o que vin e escoitei aqueles días.

Naceu o cine en galego.

Por fin temos un cine de nós.

Agora será común e habitual irmos ás salas a ver películas feitas aquí, na lingua de aquí.

20 anos despois, as fitas en galego seguen a ser anécdotas. E a sensación, agora, xa non pode ser de entusiasmo. Máis ben de derrota. Outra máis.

E non é, dende logo, pola calidade dos actores e actrices.

E non é, dende logo, porque non teñamos bos guionistas ou directores.

E non é, dende logo, porque non nos guste facer cine.

Case que me entran ganas de dicir que o problema é que non temos país detrás que nos sustente.

Nin isto nin outras moitas cousas.