Antonte sentei co meu fillo grande a ver o especial de TVE sobre a chegada do home á lúa. Presentaba, claro, Jesús Hermida.

E alí estabamos os dous, escoitándoo falar, pausado, de vagariño, acariñando as sílabas, utilizando sinónimos, facendo subordinadas. Fitei ao meu neno de carranca. Estaba, coma min, gozando daquel dicir cheo de palabras.

Daquela, díxenlle ao meu pequecho:

– Igualiño que la Patiño e Salsa Rosa e La Noria e todos eses, ¿va que si?

A súa resposta é todo un tratado de Socioloxía da Comunicación e, de paso, unha explicación completa do moito que dexenerou a televisión:

– É que dá gusto.

Ou o que é o mesmo. Que un tipo como Hermida, na tele de hoxe, non tería cabida. Porque fala (non berra), respecta a quenda de palabra (non interrompe), argumenta (non insulta)…

É a hora, xa que logo, de lembrar aquel vello dito que utilizabamos cando só había a canle pública española e suspirabamos pola tele privada:

– A tele privada – diciamos todos, coma parvos – traerá calidade.

A nai que nos botou…