Non nos enganemos, a escola é importante para que o galego sega vivo. E nesas estamos e por iso dicimos que non nos gusta o Decreto e por iso poñemos a nosa palabra ao servizo dun ensino en galego en Galicia (non en Bulgaria, que iso si sería raro, pero un ensino en galego si que ten a súa lóxica; é un ensino sen galego en Galicia o que non ten senso).

Sen embargo, non debemos perder de vista que onde verdade hai que incidir é na familia, en especial nas familias que recibiron o galego dun xeito natural e, agora que teñen fillos, a abandonan. Este país é así de raro: nenos e nenas que fomos educados en castelán, pasámonos ao galego e educamos aos nosos cativos e cativas na lingua nosa, con consciencia absoluta, militando, etc (no fondo, unha situación anormal).

Non debemos descoidar esta realidade. A familia é todo sobre isto. Se os pequechos saben comer non é tanto polo que lles digan nos comedores escolares canto polo que lles aprendan na casa; se son lectores non será tanto polo que lles estimulen no ensino – que importa, e moito – senón porque na casa se le e hai libros; se teñen conciencia ecolóxica e reciclan, non será no fundamental polo que lles comenten en Educación para a Cidadanía, senón porque na casa se separa o lixo e se leva ao contedor correspondente.

Insistamos no ensino, claro, pero non esquezamos onde hai de verdade que librar a batalla.