Hai uns días revelouse que o piloto alemán Horst Rippet confesou, 64 anos despois, que foi el quen abateu o avión de Saint-Exupery cun caza Me-109.
Esa mesma noite, revelóuseme, nun soño, o que ía pensando o autor mentres caía ao mar.
Isto non figura en ningún libro de historia da literatura. Son cousas dos soños:
«Mentres Antoine de Saint-Exupery caía ao mar, ferido de morte o seu avión, non ía pensando, non, nas cousas que quedaban atrás, tampouco se lle apareceron veloces imaxes da súa vida pasada. Non. Aparecéuselle, subido a un baobab que penduraba dunha nube, un neno estraño cos pelos crechos e unha longa capa como de mosqueteiro. Levaba unha espada e, o máis fascinante de todo, dúas estrelas cada lado da face, tan fermosa. Díxolle: non temas. Aí abaixo só hai auga. E despois, a eternidade. Imos xuntos ao meu planeta, onde só hai unha flor, que hai que regar, e que é capaz de chorar e de rir. O avión, preñado dun ruído estridente e mortal, caía coma aire livián sobre o mar. O que ninguén sabe é que, xusto antes de impactar contra as ondas encalmadas dun mar comprensivo e alleo, Antoine de Saint-Exupery xa estaba moi lonxe. Hai quen asegura que nun principado alleo, aló, moi afastado, xusto alí onde podes ver, se tes ollos para ver, un asteroide feliz»
Usamos cookies para mellorar a experiencia de navegación. Se continúas navegando entendemos que aceptas a política de privacidade e cookies. Máis información
Esta páxina web utiliza cookies propias e de terceiros para mellorar a experiencia de navegación, e funcionalidades (como deixar comentarios ou enviar unha mensaxe no formulario de contacto) que recompilan datos de usuario. Podes revisar que datos se recompilan e como son procesados na política de privacidade e cookies.