No semanario A Nosa Terra enmarcan a sección de Opinión cunha serie de comentarios sobre temas do máis diverso. No desta semana hai un que me chamou moito a atención e que copio aquí mesmo:
Na pantalla pasan os video-clips. Un atrás doutro. As imaxes frustran, con algunhas excepcións. Case sempre é mellor a canción máis elemental que o video-clip correspondente. A canción pode ser algo cursi, probabelmente tópica, pro transmite, levemente, o sentimento buscado: o amor. O video-clip apenas transmite cousa. Por que a lingua da imaxe segue tan atrasada?
Atrévome a responder: porque non é certo que unha imaxe teña máis valor que 1000 palabras. ¿Alguén imaxina, por exemplo, os poemas de amor de Neruda ou Celso Emilio Ferreiro convertidos en video-clip?, ¿xerarían a mesma emoción que un bo recitado?