Onte un xuíz de Alcorcón dixo que a lingua galega é inútil.

Eu son daquela un inútil. E fago inútiles aos meus cativos, aos meus lectores. A quen me rodea.

Onte, un xuíz dixo algo perfectamente inútil que só pode ser froito da mala fe ou da desinformación. Tamén podería ser obra da intolerancia, pero dou por feito que un xuíz ten xuízo.

Onte, un xuíz dixo que o galego non valía para nada. Que, incluso, pode axudar a marxinalizar unha nena que queren traer a estudar aquí. Daquela, eu son inútil. Saber dúas linguas como aquí se poden aprender é inútil.

Inútil é inutilizar a riqueza porque si. Inútil é quen se ampara na toga para sentenciar e condear. Inútil é seguirmos falando de tanta inutilidade circundante e sentenciosa.

Que a miña lingua é inútil? Será. Como inútil é Michelangelo, a música dos Beatles e os bicos a lume manso a carón da lareira.

Como inútiles son algúns nos seus traballos.

A miña lingua, a non ser que teñas cabeza de «alcorconoque» non é para nada inútil. Como vai selo se sabe dicir amorodo, caloriña e donicela. Como vai ser inútil se vale para dicir de amor e, tamén, para mandar para o carallo a quen o mereza.

Lingua inútil do meu pobo. Eu fáloa porque si. Porque me gosta e me sae da inutilidade toda na que vivo decote. Amándoa. Sentíndoa en min.

Canto inútil solto e eu inutilizado de argumentos.