Leo que cando Oscar Wilde foi condenado ao cárcere e a ingresar no durísimo penal de Reading (eu vino por fóra hai anos e estarrece imaxinar o frío que tivo que papar alí dentro, ademais da fame), decidiu levar moi poucas cousas con el pero, entre outras, levou “A illa do tesouro” de Robert Louis Stevenson. Dedicouse, no básico, para sobrevivir e non tolear, a ler e a escribir. Daquela terrible experiencia naceu a “Balada do cárcere de Reading”, durísimo poemario que se non lestes debedes mercar e ler con vagar.
A literatura foi, para aquel ser castigado (estaba alí, no fondo, condenado por homosexual), bálsamo, pomada, cura e alivio.
Hai uns días coñecín unha muller que me falaba dos seus transtornos nerviosos dende hai décadas por unha vida, digamos, complexa. Nun intre da conversa engadiu que só se sentía ben cando escribía. Que tiña un caderno enorme que esborranchaba cos seus pensamentos e que aí acougaba máis que con centos de tratamentos.
Coido que os que escribimos, os que lemos, dalgunha maneira, atopamos na escrita e na lectura esa calma que ás veces a vida nos nega. Ao longo da miña vida téñoo vivido así. Para empezar, escribo libros. E van sempre comigo, dende hai décadas, fermosos cadernos de follas en branco nos que anoto pensamentos, sensacións, medos, esperanzas. Nos que anoto a miña vida. E estou nos meus libros, todos, dalgunha maneira, autobiográficos.
Por iso algúns non podemos vivir sen ler, sen os libros e sen escribir.
Porque somos palabra.
E porque vivimos e sobrevivimos na palabra.
Usamos cookies para mellorar a experiencia de navegación. Se continúas navegando entendemos que aceptas a política de privacidade e cookies. Máis información
Esta páxina web utiliza cookies propias e de terceiros para mellorar a experiencia de navegación, e funcionalidades (como deixar comentarios ou enviar unha mensaxe no formulario de contacto) que recompilan datos de usuario. Podes revisar que datos se recompilan e como son procesados na política de privacidade e cookies.