Hai un mito do cine que desde sempre me pareceu que estaba máis que sedento de xustiza. Á pobre Norma Jean, Marilyn Monroe para ese prostíbulo xigantesco que foi Hollywood nos 40 e 50, tomóuselle sempre por profundamente parva, como o sumum da idiocia. Isto deuse sempre por feito, e xamais ninguén ousou cuestionar esa opinión, como se non houbese nada por detrás dese sorriso de anxo e ese corpo bendito.
Moi probablemente esa imaxe viña fomentada por todos aqueles aos que lles conviña vender esa icona – de obvio consumo masculino falocrático – de loura aneuronada.
Estes días sae en castelán un libro escrito por Michel Schneider e que leva por título Últimas sesiones con Marilyn (Alfaguara). Na obra cóntansenos cousas máis que interesantes, como que a actriz, cando só tiña 21 anos xa lera a Freud e que, de cada vez que se mudaba, levaba con ela unha biblioteca de máis de 400 volumes.
Moito machista cinéfilo non dará creto ao que alí se conta.
Pois que lles dean.