Hoxe polo serán na radio escoitei un anuncio que falaba de que a mellor maneira de fuxir da rutina era facendo viaxes. Claro. Pero non é a mellor. É, se cadra, unha das mellores. Porque cando viaxamos, en efecto, a nosa vida ponse entre parénteses, as nosas preocupacións e angueiras diarias pasan ás marxes e, dalgunha maneira, entramos nunha burbulla feliz e despreocupada. E o máis interesante: vemos outros mundos moi distintos do noso.

Si. Viaxar é xenial.

O anuncio fíxome pensar, como xa sabedes que vou dicir, noutra boa maneira de saír da rutina diaria. A través dos libros, claro. Con eles tamén viaxo. Con eles tamén ando por outros mundos. E podedes crerme: mentres leo estou nunha burbulla tan sólida que tanto me ten o que pase ao meu redor, que nin me decato. Logo, claro, pecho o libro e volvo ao  mundo real.

Así, para a escrita da novela que estou a piques de publicar, pasei un ano da man de Marco Polo viaxando polo mundo, mergullado ata o máximo no seu Libro das Marabillas (velaí vos deixo unha imaxe dunha das súas páxinas en edición soñada, que non miña). E agora, estou nos anos corenta do século pasado, seguindo o comezo da aventura vital dun neno de Liverpool. E cando canso dese libro, viaxo ao cuarto ateigado de verbas dunha arxentina deliciosa.

Eu tamén viaxo cos libros e grazas a eles. Tamén marcho deste meu mundo. Todos os días. Todos sen excepción.

E esa é unha das miñas grandes rutinas.