Teño na casa, encadernados moi vistosamente, os exemplares da mítica revista estadounidense LIFE entre os anos 1962 e 1970. Grazas a iso, podo revisar as crónicas da época sobre algúns asuntos que sempre me interesaron moito, como son o nacemento, auxe e caída dos Beatles, a guerra de Vietnam segundo ía acontecendo, e a carreira espacial. Paso horas vendo aquelas fotos naquel formato grandísimo das primeiras expedicións da NASA fóra da atmosfera e, sobre todo, a chegada á lúa. Téñoas froito dunha herdanza e non imaxinades o uso feliz que lles dou.

Imaxino que, como tantos cativos da época, eu tamén quixen ser astronáuta. De feito, aínda quero ser astronáuta e se houbese un programa espacial (e especial) para levar escritores ao espazo, eu presentaríame voluntario. Supoño que ese anceio (como o de ser estrela do rock) xa non o vou ver cumprido pero eu deixo aquí por se algún responsable do programa espacial dos EUA le o Sermos e me chama.

Como tantos adolescentes, esperaba con verdadeira sinceridade, o contacto extraterrestre. Falábase con moita máis naturalidade ca hoxe de OVNIS, do Triángulo das Bermudas, de abducións e contactos interplanetarios. Hoxe xa non. Hoxe os extraterrestres xa ninguén os espera, e se aparecen, é no cinema, teñen moi mala uva e case que sempre obrigan ao exército estadounidense a salvarnos. Menos mal. Pero nós, que nos criamos con mitos e lendas urbanas relacionadas coa cara oculta da lúa, con mensaxes que os astronáutas recibiran e que “non podían desvelar”, de verdade que confiabamos en que algún día aparecerían eses seres superiores en intelixencia que nos farían progresar para sempre.

Hoxe, como moito, búscanse moléculas, pequenos átomos que se parezan a algo que remotamente teña que ver coa vida. E a decepción é dobre: primeiro porque todas as aventuras que queriamos protagonizar con eses seres de catro ollos, sete mans e telépatas (por dicir algo) non as imos vivir, e, sobre todo, porque visto o visto (Donald no poder, os neonazis medrando en toda Europa) semella que esa inxección de intelixencia superior que nos ía espabilar, tampouco vai ser.

Así que só me queda coller un foguete e marchar do planeta. En tres, dous, un…

(Este artigo publicouse no semanario Sermos Galiza o 10 de setembro de 2017)