Aos pais encántanos pensar que os nosos fillos e fillas nos admiran, que somos os heroes perfectos.

Tal pensei eu hai un intre, dende o salón, cando a miña filla (dous anos) berraba:

– ¡Este é Papá!, ¡este é Papá!

Como estaba no despacho onde temos os libros, e como sempre está colléndomos e desordeándoos, fun correndo, cun sorriso na boca, mentres pensaba a quen podía referirse: ¿tería na man a biografía de Stevenson e me ve como un viaxeiro de vida impresionante?, ¿quizais Sandokán, afouto coa súa barba e a espada liberando ao seu pobo da opresión?, ¿ou quizais un Sartre ou un Camus en actitude intelectual e sedutora?

Os berros, entusiasmados, foron a máis:

– ¡Este é Papá!, ¡este é Papá!

Excitadísimo e co corazón por fóra pola velocidade, cheguei ao despacho. En efecto, tiña un libro na man. Un libro gordísimo.

-¿Quen é Papá miña rula?, ¿quen é Papá? – preguntei coa miña voz máis agradecida.

– ¡Este é Papá!, ¡mira!

Na man suxeitaba un exemplar dun Mortadelo da miña infancia.

Insistiu. Puxo o seu dediño índice da man dereita sobre o careto de parvo de Mortadelo e volveu sentenciar.

– Mira, ti, Papá.