Hoxe en El País, Antón Reixa publica un artigo dedicado a Andrés do Barro no que di algunhas cousas que cómpre analizar polo miúdo.
Entre outras, que cando el era adolescente, nun entorno castelán-falante ( tal coma hoxe ), o pop de Andrés Dobarro era un dos poucos mecanismos de penetración do galego na súa vida. Recórdanos, así, a importancia da música para facer que o galego chegue á mocidade. E a día de hoxe, faise moita e moi boa música galega, pero así que chegue, que chegue que chegue, pero que chegue de verdade á rapazada, non sería capaz de citarvos a ningún músico ou cantante.
E contra o final do artigo, Reixa solta unha verdade coma un puño: Algo falla. A industria musical hoxe (coa agravante da piratería) e os mecanismos de penetración do castelán xogan á contra, pero se comparamos esta realidade coas sórdidas circunstancias do franquismo nas que se abriu paso Andrés Dobarro, a cousa segue sen encaixar. Unha sociedade actual sen expresión pop na lingua propia é unha sociedade carente por moito folk co que nos queiramos consolar.
Absolutamente certo. O galego, en tempos moito máis difíciles como foi o franquismo, penetraba moito máis cá hoxe, onde, en teoría, todo é máis doado. No mesmo xornal explícao María Yañez: os mozos nacidos en democracia e con galego na escola non falan galego.
Algo non encaixa.