Hoxe cúmprese un ano do pasamento de Antonio Vega. Falamos del hai seis meses. E seis meses despois seguimos.

E seguiremos.

A pregunta, xa que logo, sería por que estamos diante dun músico que vai resistir o paso do tempo. E a resposta é obvia, pero por complexa. E explícome. Vai resistir porque, a diferencia de Bisbales e leidisgagás, o que sobrancea nas súas cancións eran, por enriba das músicas, ben interesantes abofé, son as súas letras, a poesía que destilan moitas delas.

Co cal chegamos Ao Esencial de Sempre: a poesía e o seu misterio. A poesía que fai que as cousas sexan importantes. Queremos falar da lingua e dicimos, con Uxío, que a forza do noso amor non pode ser inútil. Queremos dicirlle a ela que a queremos, e probablemente atoparemos nalgún poema as verbas máis axeitadas, Neruda, por exemplo, quiero hacer contigo lo que la primavera hace con los cerezos, ou Celso Emilio Ferreiro, cando o silenzo chamaba polas verbas eu xa te chamaba…

Antonio Vega era un grandísimo lector de poesía. E para el a poesía era, por enriba da música, o máis grande.

El tiña a poesía da súa banda.

Oxalá os demais puideramos dicir o mesmo.