Onte o Xornal de Galicia lembraba os trinta anos do Café de Catro a Catro, de Vigo, un lugar que frecuentei moito no pasado, cando os anos aqueles da movida viguesa e os seguintes, cando a vida se facía alí, ou no mítico Uf, que aínda existe, ou no Dublín, ou o Rosalinda e moitos outros dos que agora non me lembro. Lugares onde a xente acodía sobre todo a encontrarse con outra xente que andaba a facer cousas interesantes. Eu era -e sigo sendo- un aprendiz de escritor que sentaba a tomar te con limón ao tempo que lía revistas que eran imposibles de atopar noutros lugares, coa música de fondo precisa. Alí amosei os meus primeiros relatos a amigos e amigas e amores. Alí deixei de cantar as cancións que compuña cando aínda soñaba con ser músico.

A vida, si, á que espertaba, facíase nos cafés.

Pasaron trinta anos para constatar o tópico: que si que calquera tempo pasado foi mellor, cando menos neste tema, porque existía o Premio de Novela Café Dublín, que morreu, e existía o Premio de Novela De Catro a Catro, que morreu tamén.

Ai, que tempos, cando a literatura e os cafés ían da man.