Andan as teles privadas de celebración, dos 20 anos e non sei que. Vale. Eu lembro que, haberá uns 25, cando se iniciou o debate para que se permitise a existencia das teles privadas, ou, para acabar co monopolio de TVE, o gran argumento que se repetía era sempre o mesmo: coa tele privada chegará a calidade. Argumento que, daquela, cremos sen dubidar, probablemente porque estabamos algo cansos de só ter unha emisora, de saber que polo mundo adiante tiñan moitas, e, sobre todo, porque o traballo de manipulación informativa foi moi forte porque, como se viu, os grandes propietarios das primeiras canles privadas eran, precisamente, grandes grupos xornalísticos xa moi presentes na sociedade daquel tempo.

Pero non quero desviarme.

O argumento era: chegará a calidade. Si. É obvio. A muller esta da foto está todo o día na tele. E quen di Belén di Jorge Javier ou Ana Rosa (esa gran escritora con problemas informáticos) ou a dexeneración de Sardá-Milá (co que estes dous foron, miña madriña). A calidade prometida, mira ti, non chegou. E desta vez si que se pode dicir que estamos moito peor. Porque, ¿sodes quen de imaxinar que hoxe en día unha tele xeneralista se atrevese cun debate ao estilo dun Balbín naquel La Clave, onde tertulianos de altura (non tanta como os irmáns Matamoros ou Paquirrinciño) argumentaban, citaban teorías e, alucina vecina, atendían acougadiños á argumentación dos outros?, ¿alguén imaxina que na programación infantil – toma Hanna Montana, Teletubies en inglés na TVG, etc. – resucitasen a Gloria Fuertes recitando poemas como facía con nós?

Si, desta vez si que podo dicilo: calquera tempo pasado si que si que si que foi mellor.