menu Menu
UNHA HISTORIA DE BICHOS NO HOSPITAL ÁLVARO CUNQUEIRO DE VIGO
Sobre a velada privatización ou non, da sanidade en Galicia
Por Francisco Castro Publicado en A Canción do Náufrago (Blog) en Agosto 16, 2019 0 Comentarios 7 min lectura
Diario dun náufrago 1 (UNHA MULLER QUE ESPERA) Anterior Autocensura Seguinte

Onte a miña pequena espertou berrando. Doíalle moito un ouvido e, polo tanto, pensamos nunha otite. Xa imaxinades: praia, frío, auga dentro do conduto auditivo. Seguro que é iso. Como era venres festivo, no 061 dixéronnos que había que levala ao Hospital Álvaro Cunqueiro pois en Urxencias da Rúa Pizarro “no atienden niños” e ao PAC de Coia, onde decote se atenden as urxencias pediátricas,non se pode ir porque só traballa en sábado. Así que iso fixemos. Tiramos para o hospital.

Por sorte, non había moita xente. Entramos rápido para a Triaxe, onde un médico a observou e dixo entre risas:

-Non me estraña que che doa o ouvido. Tes aí un insecto.

Quedóusenos cara de parvos. Vira cousas así na tele. Pero non imaxinaba que algo así puidese suceder no meu entorno. El explicou que era moi frecuente, sobre todo no verán, que imos a praias, montes, durmimos coa ventá aberta e que en nada viría o otorrino, que estaba en planta pero que non era grave. Crino, e a pequena tamén, ao ver rir a parte do persoal que alí había e que, por quendas, foi pasando para ver o bichiño e bromeaban con poñerlle un nome á mascota. A pequena e eu agradecimos tanta festa que axudou a quitarlle ferro a algo que, de primeiras, soa desagradable.

Estivemos esperando ao redor dunha hora. Todo normal. Ela levaba o seu libro de Harry Potter e lía tranquila. Eu, un de Sérgi Pámies. Pasada esa hora veunos buscar a otorrino, unha muller nova. Preguntaba pola “niña del bicho”. Rimos pola denominación e fomos con ela.

Sentou, e confirmou que era un bichiño “muy bonito” e que ía sacalo cunhas pinzas especiais.

E aí empezou o surrealismo.

Comezou a abrir e a pechar gavetas ao tempo que murmuraba frases do estilo “¡es que no me lo puedo creer!”, “¡esto es inaudito!”, “ya estamos otra vez”. O seu malestar e incredulidade era evidente.

Preguntei que que pasaba.

Sen perder a calma informounos de que non había material. Así, literalmente:

-No hay pinzas para sacarle eso del oído.

Sentou ao teléfono, marcou uns números e aos poucos segundos apareceu un home. Non sei quen era nin que función desempeñaba. Ela lle preguntou que pasaba e a súa resposta foi, cando menos, preocupante:

-No hay ningún material en Otorrino. Se mandó todo a esterilizar.

-¿Y tenemos hora de entrega?, ¿se sabe cuándo lo van a traer? -o ton de enfado da doutora era máis que evidente.

-Ni idea. Ya sabes que nunca hay hora para eso.

-¡Pero tengo aquí a esta niña con un objeto extraño en un oído y no tengo material para sacarlo!

El, moi serio, dixo que non tiña a culpa diso.

Ela, sinalándonos a nós, retrucou:

-Lo se. Pero ellos tampoco tienen la culpa. Y yo no puedo ayudar a esta niña.

Nese intre, a miña pequena rebentou a chorar con amargura. Ata aquel instante, entre todos conseguiran facer do seu problema, doloroso e incómodo (o bicho, cando o sacaron -perdón polo spoiler- estaba vivito e coleando, así que imaxinen a molestia), algo incluso divertido. Nese intre derrubouse ao ver o panorama.

A doutora chamou a unha supervisora e, enérxica, lle dixo que tiñan que conseguirlle unhas pinzas como fose, “como si hay que sacarlas de un quirófano”.

Imaxinade a nosa cara de abraio ao presenciar toda esa escena que se desenvolveu diante da doente e o seu pai, a miña nena e eu que, a esas alturas, xa estabamos de todo menos tranquilos. Ela chorando. Eu, doído pola situación que se causara e pola escena que viña de presenciar.

Pediunos por favor que saísemos da consulta. Non podía antendernos e polo menos quería ir vendo a outros pacientes que esperaban. Quero explicar isto ben: TIVEMOS QUE SAIR DA CONSULTA PORQUE NA SECCIÓN DE OTORRINOLARINGOLOXÍA DO HOSPITAL ÁLVARO CUNQUEIRO NON HABÍA UNHAS PINZAS ESTÉRILES PARA OUVIDOS PARA PODER ATENDER Á MIÑA FILLA. NON HABÍA NIN ESAS PINZAS NIN NINGUNHA OUTRA CLASE DE MATERIAL. TODO ESTABA FÓRA DO HOSPITAL ESTERILIZÁNDOSE E NINGUÉN SABÍA CANDO ESTARÍA DISPOÑIBLE ESE MATERIAL.

Saímos, claro. Polo menos que fosen atendendo a outros doentes. Sempre e cando non se necesitase material para velos, axudalos, alivialos, non habería problemas.

Logo dunha media hora, chamáronnos e entramos de novo. En dous minutos, o bicho morría aplastado no chan polo meu pé (que gozada!). A doutora, profesional, atenta, delicada, mandounos para casa logo de desexarnos un feliz día de praia que, por suposto, tivemos.

Ignoro se esa situación ten algo que ver coas queixas reiteradas de profesionais da saúde, en Galicia, arredor da “externalización” de moitos servizos que antes se asumían no propio hospital, como é a cociña, o mantemento, a limpeza ou a esterilización (se este é o caso). Non sei se ten que ver. O que si sei é que en canto lle preguntas aos profesionais da saúde sobre todas esas externalizacións a empresas privadas de fóra do hospital, son moitos os que se queixan diso ao tempo que falan, con decisión, de que estamos diante dunha privatización velada da sanidade pública galega.

Dende a Consellería de Sanidade sempre se di que todas esas “externalizacións” (néganse a dicir “privatización” como se negan a dicir “ultradereita” e palabras así) non repercute na saúde dos doentes. Pois si, amigas e amigos da Consellería, si que repercute. Neste caso repercutiu en tempo, dor e tensión. Non era algo grave. Pero podería ter entrado alguén por esa consulta cunha dor insoportable e a doutora ter que necesitar material. E NON HABÍA NINGÚN MATERIAL na consulta nese momento, tal e como se nos confirmou nin se tiña nin idea de cando o habería.

España é xa o segundo país do mundo en esperanza de vida e en poucos anos seremos o primeiro. Moita xente o relaciona, e seguro que ten que ver, coa alimentación, o clima, etc. Pero hai un dato crucial: a xente aquí vive tantos anos porque temos Seguridade Social. Un sistema sanitario gratuíto que nos atende en canto nos poñemos malos. E dunha calidade extraordinaria, ademais, con excelentes profesionais e recursos de primeiro nivel. Sen embargo, esa calidade vese minguar en ocasións por decisións políticas que non son para mellorar os servizos senón para, probablemente, facer negocietes con algunhas empresas que, ao carón da saúde, fan un negocio millonario. Aínda non atopei profesionais da saúde que digan que agora todo funciona mellor dende que hai esas externalizacións. Máis ben, todo o contrario.

Esta historia é unha historia de bichos. Desagradable e tristeira. Pero que nos afecta a todas e a todos.

privatización sergas


Anterior Seguinte

keyboard_arrow_up

Usamos cookies para mellorar a experiencia de navegación. Se continúas navegando entendemos que aceptas a política de privacidade e cookies. Máis información

Esta páxina web utiliza cookies propias e de terceiros para mellorar a experiencia de navegación, e funcionalidades (como deixar comentarios ou enviar unha mensaxe no formulario de contacto) que recompilan datos de usuario.

Podes revisar que datos se recompilan e como son procesados na política de privacidade e cookies.

Pechar