Esta noite volvín a México. Estiven alí dúas veces e devezo por volver. Namorei. Da súa xente. Da cor. Do tempo vital lento…mooooi lento. Do recendo da terra. Desa forma de caos sen sentido que é un pouco todo naquela terra excesiva.
En canto se poida, collo un avión e volvo.
No meu soño desta noite eu era cociñeiro nunha facenda clásica desas de paredes roxas e teitos amarelos, camas con doseis altos e salóns de teitos xigantescos, patios interiores e cadros de señores de sombreiro grande. Bigotudos.
A culpa é de El Zorro. Vin un cento de películas deste personaxe cando cativo no vello Cine Roxy de Teis e onte, zapeando, saíu un cacho Antonio Banderas facendo de El Zorro entre espadas e guitarras matando aos malos.
Esta noite eu cociñaba mexicano. Con moitísimo picante. Eu, que non aturo o picante. Eu, que cada vez que vou a México paso fame porque todo pica que rabea e non o aturo. Porque adoro ese país pero o picante das comidas podían metelo xa imaxinan por onde.
Esta noite cociñei picante.
E gustoume.
Algo ten que significar. Algo, sen dúbida, importante.