A pasada fin de semana, a ministra de igualdade Bibiana Aído conseguiu titulares e, sobre todo, críticas, ao saír coa idea de suprimir dos centros de ensino os contos de toda a vida polo seu carácter sexista. A proposta, ademais dun disparate, é un sensentido pedagóxico pois, agás algúns centros ancorados no pleistoceno ideolóxico ou relixioso, o material para estes chanzos de idade que se manexan (os primeiros cursos, os que andan con álbums, contos, etc. ) adoitan estar a anos luz do sexismo, a discriminación e a repetición de xénero tradicional.

A cousa amólame moito, porque teño para min que se hai un ministerio crucial pola súa importancia a día de hoxe, ese é o da señora Aído, e metendo a pata desta maneira, o que se lle dá son armas ás ultradereitas máis ou menos disfrazadas (partidos, emisoras de radio, xornais, etc. ) aos que preocupa seriamente a implantación de reais políticas de igualdade. E xa se sabe que, ao final, co que queda a xente é coa superficie. O sábado mesmo dicíamo unha veciña:

– Ahora el PSOE quiere prohibir a los siete enanitos.

– Si, mulleriña, si. E a Branca de Neve tamén.

Mellor farían preocupándose de acabar coa imaxe de parva-sumisa-lela-dependente que ofrecen da muller a meirande parte dos anuncios de perfumes ou da industria da moda.

Mellor iso que seguir contando contos para parvos (e para parvas).