Eu sempre digo que os que escribimos facemos os libros por algo, con algunha clase de intención. É dicir, en cada obra -supoño que é defecto de fábrica- pretendo, ademais de contar unha historia, denunciar algunha parcela da realidade que non me gusta. Igual non é moi do século XXI entender a arte así. Ou igual é moi sesentón. Pero eu non lles sei facer doutra maneira.

Daquela, cando escribín In Vino Veritas, buscaba falar de tres cousas:

1.- Quería facer unha novela sobre o amor levado á súa peor versión: o amor como dependencia, o amor entendido como algo tóxico cando a entrega é toda e a correspondencia nula.

2.- Quería escribir unha novela policial que fose parodia das novelas policiais.

3.- Quería denunciar o telelixo. O que na novela chamo telemerda ou prensa porca.

Agora, leo que o telelixo está a sufrir horas baixas. Caen programas que levaban moito tempo en antena e con grande audiencia (Dónde estás corazón e outros) e, o peor de todo para as teles, moitos anunciantes entenderon (en especial despois da lea que se montou cando La Noria pagou unha millonada á nai dun dos encausados no asasinato de Marta del Castillo) que saen prexudicados cando se publicitan nestes espazos.

Xa se sabe: o poder das redes sociais.

Os teóricos da Comunicación están a chamar a atención sobre este fenómeno de democratización relacionado coa televisión. A través do twitter e do facebook, intervimos, falamos, denunciamos, opinamos, ás veces en tempo real, sobre o que está a pasar no programa.

Daquela, e como xa proclamei hai tempo, é necesario unha especie de revolta de indignación televisiva para acabar, de vez, coa telemerda e prensa porca.

Pola nosa saúde e, incluso, pola nosa hixiene.