Hoxe déixovos recitado o resto do poema do outro día. Convén que, cando o escoitedes, fagades o esforzo de sentir canonazos ao tempo, mais, iso si, non deben ser canóns de guerra, senón canóns triunfantes. Porque, a fin de contas, a Ánxel Casal fusilárono, si, pero hoxe celebramos o seu exemplo, seguimos o seu ronsel, e loubámolo como un de Nós que foi. Dos asasinos ninguén ten memoria. Son, só, parte do estrume do pasado.

O audio, aquí.