O luns pasado viña eu a altas horas da noite pola autoestrada, desde A Coruña a Vigo. Vou case que todas as semanas e sempre tomo a viaxe coma un motivo para escoitar a radio. Fixen radio hai moitos anos e téñolle moita querencia a ese medio. Oxalá algún día volva a ela.
Polo xeral, aproveito a longa viaxe para escoitar os informativos. O desprazamento xeográfico froito dos quilómetros fai que vaia perdendo as sintonías e, xa que logo, que teña que ir procurando novas emisoras cada pouco tempo. Daquela, a pluralidade de visións que recibo con tanto cambio é importante. Unhas gústanme máis cá outras. E así van pasando – é agradable – os quilómetros e o cansazo da noite.
Sen embargo, o luns pasado, en todas as emisoras era o mesmo. Non puiden escapar. Foi terrible.

O Debate.

Xa escoitándoo na radio tiña claro que aquela cousa non era un debate. Porque nun debate hai dúas, ou máis, posicións que se confrontan ( as posicións, non as persoas ). E fálase de argumentos, danse razóns, motivos, ideas. E hai réplicas. E contraargumentos. Non iso que puidemos oír e, xa na casa, ver: propaganda electoral disfrazada de falso debate, actores ( mediocres ) dictándolle a unha cidadanía apática e acrítica catro ou cinco consignas dabondo incribles. Non é estraño que ao día seguinte se falase das cravatas dos candidatos ou de se movían as mans ou non.
¿Cantas ideas recorda a xente das propostas electorais, da disputa froito das diferentes visións do mundo, en definitiva, cantas ideas sacou novas a cidadanía do debate?
No fondo, trátase dunha tomadura de pelo que parte da crenza de que os votantes son parvos.

Por unha vez, diremos que isto o fan mellor nos Estados Unidos. Nada de temas pactados. Nada de tempos pechados. Hora e media de debate.
Daquela, eu paso do debate do vindeiro luns ( por se acaso, xa metín no coche un CD de John Lennon). Desta vez, non me pillan.

( Ese luns, pola mañá, cun chisco de retranca, saíu, horas antes do debate, este meu artigo en A Nosa Terra Diario ).