Estou pasando uns días polo norte de Galicia.

Pasei enteiro o de onte na praia de Santa Cristina de Oleiros. É moi difícil aparcar aí. Contra as 11 da mañá xa estaba todo cheo. Enfilando unha avenida que xa me sacaba da vila, unha muller, de pé, moi recta, gardáballe o sitio “ao coche do meu marido”. Iso me dixo cando lle dixen que ía aparcar aí. Non quixen rifar a esas horas e marchei coa fortuna de que saíu alguén un par de sitios máis aló e puiden deixar o meu coche. Recollín as cousas e tirei para a praia. Ao pasar ao carón da señora, outra estaba berrándolle animando aos coches a que aparcasen alí, “¡¡¡a ver se te atropelan, que non se poden gardar os sitios!!!”. A señora animaba con verdadeiro entusiasmo aos coches que ían pasando para que aparcasen alí. Había un odio tremendo naquela maneira de berrar. A que gardaba e agardaba polo seu marido, non se movía malia os berros e as ameazas. Inmutable.

A xente foi concentrándose para contemplar a liorta e eu marchei refrescarme.

Pasei o día na area e na auga. Xa era de noite cando deixei a praia, así que había sitio a esgalla para aparcar. A muller seguía alí, esperando, naquela praza.

-Que fai vostede aínda aí? – preguntei.

-Espero polo meu home. Para que aparque -sinalou.

Non irei esta mañá á praia de Santa Cristina de Oleiros. Por se acaso.