O pasado sábado pola mañá ía cara o ximnasio cando atopei unha veciña desas de toda a vida, arredor dos setenta e cun can que sempre a acompaña. Intercambiamos catro frases sen moita trascendencia ata que apareceu unha parella máis ou menos do seu tempo que ela descobriu avanzando pola mesma beirarrúa na que estabamos. Ela saudounos con moita alegría suliñando un “canto tempo!”, que eles responderon cun, “si, é verdade, mira que había anos que non coincidiamos”. A miña veciña arrastrou, literalmente, ao can, que se chantou no chan negándose a ir canda aquela parella.
-Onde ides? -preguntou a miña veciña cando por fin chegou á súa altura.
-Imos a un enterro -respondeu el, moi serio, para logo a muller cambiar o aceno, máis ledo, e completar- pero logo imos á de Tino, que ten un vermú riquísimo.
A miña veciña celebrou a información e dixo que descoñecía o lugar do tal Tino. Eles explicaron onde era e dixeron que irían logo do enterro, que se pasase por alí. Ela dixo que si. Que deixaba o can na casa e que ía con eles para o vermú logo do enterro.
-Quen morreu?
O home informou que un tal Manuel.
-Aínda onte estivemos con el. Estaba ben de saúde, non sabemos que puido pasar.
-Iso é como cando morreu María, a do sexto -dixo ela.- Falamos na véspera na panadaría, que estaba comprando o pan e ao día seguinte de estar con nós, chimpún. Morreu así de repente.
A señora acariñou a cabeza do canciño, que lle amosou os dentes e gruñiu.
Marchei para o ximnasio reflexionando sobre o curiosa que é a vida, que pode mesturar mortes e vermús na mesma conversación con total naturalidade.
Onte, camiño do ximnasio, atopei de novo á miña veciña. Ía soa e cun rostro moi serio.
-Ai Francisco! -dixo sen que eu lle preguntase nada- Onte, así de repente, morreume o can. Saín tomar o vermú cos amigos eses que viches onte e, cando volvín, atopeino na cociña mortiño.
Deille unha aperta e todo o meu ánimo.
Ao saír do ximnasio, aquela parella do día anterior viña de fronte. Lembrei a conversa e como aquel pobre can tentaba por todos os medios afastarse deles. Eu, por se acaso, crucei a rúa para estar o máis lonxe posible. Só por se acaso.
Usamos cookies para mellorar a experiencia de navegación. Se continúas navegando entendemos que aceptas a política de privacidade e cookies. Máis información
Esta páxina web utiliza cookies propias e de terceiros para mellorar a experiencia de navegación, e funcionalidades (como deixar comentarios ou enviar unha mensaxe no formulario de contacto) que recompilan datos de usuario. Podes revisar que datos se recompilan e como son procesados na política de privacidade e cookies.