Fixen noite nun hotel sinxelo preto de Bergantiños. Foi como volver aos anos 70. Debeuse inaugurar nesa década e, dende aquela, nin unha soa reforma. Ao entrar no cuarto pensei que estaba no da miña avoa. Faltaba ela na cama, doente e moribunda. Os baños eran desa louza marrón escura que lembro da casa de meus pais. Malia isto, o hotel deume o que buscaba. Tranquilidade para unha noite sen ruídos.

Ao saír logo do almorzo, vin un pardal voando histérico pola recepción batendo contra os cristais, contra dos espellos, todo iso que existe e que non podía ver. O recepcionista tentaba sen éxito poñelo fóra pero o paxaro non paraba quieto e golpeaba a cabeza unha e outra vez. Nunha desas, logo dun violento cabezazo contra a mesa de metacrilato, parou quieto á fin, probablemente atordado pola violencia do impacto. Daquela, pousei a bolsa e collino no oco das mans. Tremía e estaba quente e axitado.

Saqueino fóra e puxen no chan convencido de que sairía voando. Máis non o fixo. Encrequeneime para estar máis ou menos á súa altura. Fitámonos nos ollos.

Probablemente o que viu foi un humano atordado por tantos golpes contra os cristais invisibles da vida. Probablemente entendeu que non me viña mal un oco de ás e plumas onde acubillar un pouco.

Acariñeille a cabeza. Deixouse facer. Logo saímos, os dous, voando. Listos para bater en máis cristais. Eses que, precisamente, nos fan sentir vivos.