Hai uns días, en Bueu, cheguei, como me pasa sempre, moi cedo ao acto no que tiña que falar. Sempre saio con tempo por se o tráfico, por se non hai onde aparcar, por se me perdo, por se, por se, por se. Sentei nun banco a ler. Tiña media hora. Ao pouco, un home máis ou menos do meu tempo parábase xusto diante. Erguín os ollos do libro e vin que estaba esperando por unha muller algo máis nova que viña pola mesma beirarúa. En nada, tíñaos aos dous fronte miña.

-Prométeme que en canto me chamen para entrar no cárcere vas a…-dixo el.

O ruído brutal do camión do lixo do Concello impediume escoitar que era o que lle estaba pedindo que prometese. Boteille unha ollada carraxenta ao camión e volvín a cabeza de novo cara eles. Ela collíalle as mans e logo dáballe dous bicos.

-Claro -respondeu ela.

Vino marchar con rostro aliviado e, a ela, como máis maior. Coma se un peso tremendo lle caese de súpeto sobre as costas, facéndoa máis vella.