Onte estaba só nun bar de Santiago. Sentei na mesa máis afastada da porta pois procuro tranquilidade para escribir no meu caderno de notas da nova novela. Acomódome e vexo, sobre unha cadeira, que alguén esqueceu un móbil. É un aparello grande, moito máis que o meu. E vese novísimo.

A miña primeira reacción é collelo para levarllo ao encargado do bar, ao camareiro ou o dono ou quen sexa, pero alí non hai ninguén. Paso, tamén instivamente, o dedo índice pola pantalla e o teléfono pídeme que debuxe un patrón ou meta o pin de seguridade. Está bloqueado.

Póñome escribir e deixo o móbil sobre a mesa. Cando levo cinco minutos, soa o teléfono.

Contesto e non me dá tempo nin a saudar. É unha voz de muller:

-Dime que me queres.

Contiven a respiración un par de segundos. Logo, contestei decidido:

-Claro que te quero.

-Daquela todo acabou entre nós para sempre.

-Ben – contestei cheo de perplexidade.

Pensei que ela non ía dicir máis nada, pero engadiu, dura coma o mármore dunha lápida:

-Fun a muller máis feliz do mundo.

Colgou e acto seguido o móbil quedou, como lle pasa ás veces á vida, sen batería.