menu Menu
DIARIO DUN NÁUFRAGO 7 (CHAMADA PERDIDA)
4 de agosto de 2019
Por Francisco Castro Publicado en A Canción do Náufrago (Blog), Diario dun náufrago en Setembro 4, 2019 0 Comentarios 1 min lectura
As miñas vinte novelas imprescindibles Anterior Concellos infelices Seguinte

Onte estaba só nun bar de Santiago. Sentei na mesa máis afastada da porta pois procuro tranquilidade para escribir no meu caderno de notas da nova novela. Acomódome e vexo, sobre unha cadeira, que alguén esqueceu un móbil. É un aparello grande, moito máis que o meu. E vese novísimo.

A miña primeira reacción é collelo para levarllo ao encargado do bar, ao camareiro ou o dono ou quen sexa, pero alí non hai ninguén. Paso, tamén instivamente, o dedo índice pola pantalla e o teléfono pídeme que debuxe un patrón ou meta o pin de seguridade. Está bloqueado.

Póñome escribir e deixo o móbil sobre a mesa. Cando levo cinco minutos, soa o teléfono.

Contesto e non me dá tempo nin a saudar. É unha voz de muller:

-Dime que me queres.

Contiven a respiración un par de segundos. Logo, contestei decidido:

-Claro que te quero.

-Daquela todo acabou entre nós para sempre.

-Ben – contestei cheo de perplexidade.

Pensei que ela non ía dicir máis nada, pero engadiu, dura coma o mármore dunha lápida:

-Fun a muller máis feliz do mundo.

Colgou e acto seguido o móbil quedou, como lle pasa ás veces á vida, sen batería.


Anterior Seguinte

keyboard_arrow_up

Usamos cookies para mellorar a experiencia de navegación. Se continúas navegando entendemos que aceptas a política de privacidade e cookies. Máis información

Esta páxina web utiliza cookies propias e de terceiros para mellorar a experiencia de navegación, e funcionalidades (como deixar comentarios ou enviar unha mensaxe no formulario de contacto) que recompilan datos de usuario.

Podes revisar que datos se recompilan e como son procesados na política de privacidade e cookies.

Pechar