O pasado venres, como sempre que podo, fun camiñando á editorial. Co sombreiro posto e sen apartar os ollos do xornal, son quen de esquivar farolas, xente e outras trampas urbanas sen a penas decatarme e así non desviarme da lectura. A de libros que teño lido camiñando. É coma un rádar que me permite estar concentrado na lectura e no tráfico humano ou de motor sen que me aconteza -nin provocar- ningunha desgraza.

Case chegando ao traballo, algo desviou a miña case que sempre absoluta atención lectora. Unha mancha negra. Coma unha pequena lagoa de tinta moi negra. Ao seu carón, outra máis pequena e despois, outra e outra máis. Un cento de pingas de tinta negra que ían avanzando pola beirrarúa.

Estaba claro que a alguén se lle ía caendo a tinta mentres camiñaba.

Pechei o xornal e comecei a seguir a pegada de tinta. Non o pensei moito. É que son un tipo curioso e quería saber onde remataba aquel río químico de tinta negra.

A miña ocorrencia fíxome pasarme da porta do traballo e seguir camiñando un bo cacho. Baixei por unhas escaleiras que conectan a Avenida de Madrid coa Estrada Vella a Madrid e o estraño camiño de tinta non remitía, senón que continuaba debuxando meandros e curvas que coma un rato hipnotizado polo frautista, eu seguín sen protestar.

Logo de dez minutos de camiñada, acabei nun campo detrás da Gran Vía, case en Coia. Febril, nin sabía como chegara ata alí.

O regueiro de tinta remataba ao carón dun libro de pasta dura sen ningunha inscripcion na súa cuberta. Collino nas mans e, dentro, as súas follas amosáronseme completamente en branco.

Entendín que aquel era un libro máxico. Caéranselle todas as letras, todas as palabras, todas as frases, todas as semánticas, as tramas e os diálogos, as reflexións, os silencios e as metáforas.

Todo convertido en tinta e esparexido polo chan de Vigo.

Vireime. Xa non había tinta no chan. Desaparecera toda por completa.

Desfixen o camiño case correndo tentando atopar a tinta do chan.

Nada. Nin unha soa mancha nas rúas, nas escaleiras, en ningures.

Levei o libro para casa. Merquei unha pluma estilográfica de tinta negra.

Son consciente de que é un libro máxico e diabólico que me escolleu a min para que o escribise, para que contase unha historia que non se lle marche máis nunca.

Enchereino de tinta. Espero estar á altura. Para que a tinta non se escape máis nunca.