Eu son un calvo coqueto e, dende hai décadas, afeito a cabeza. Fágoo eu mesmo. Boto escuma e paso a folla de afeitar. Leva cinco minutos e, polo xeral, non pasa nada. Mais, de cando en vez, acontece algún pequeno desastre.

O asunto é que onte, como cada noite, estaba diante do espello disposto a pasarme a folla pola cabeza logo de botar a necesaria escuma. E xusto cando ía empezar, e como me pasa moitas veces, ocorríuseme unha idea xenial para unha novela. Hai a quen lle pasa camiñando pola rúa. A min, como coñecen os que saben dos meus hábitos, as mellores historias ocórreseme sempre canto estou rasurando a cabeza.

Teño para min a teoría de que coas follas de cabeza basculante (non me rasuro con calquera cousa) estimulo algunha parte do cerebro que fai que as historias maxistrais veñan a min.

Sei que é unha estupidez de teoría, pero a min gústame e non lle fago dano a ninguén así que para min iso é o que me pasa.

Pois iso, que a idea dunha novela marabillosa veu a min. E a cara iluminóseme de felicidade. Unha novela realmente incrible, algo nunca feito antes na literatura galega.

O normal é que vaia correndo a anotala en canto se me ocorre.

Mais desta vez decidín que xa a anotaría cando rematase de rasurarme.

Daquela, debín coller un gran pequerrecho ou, simplemente presionei máis da conta e fixen un corte bastante gordo na parte dereita da calva. É unha zona moi irrigada e xa que logo, comecei a sangrar abundantemente.

Fixen un señor buraco.

Cortei a hemorraxia e, con coidado, rematei a faena do afeitado.

Logo, collín o meu caderno para anotar a idea xenial.

E a idea xenial xa non estaba. Non era quen de lembrar nin unha soa palabra. Esforceime, pelexei coa memoria. Pero nada de nada.

Resignado, volvín ao baño a sacar os restos de escuma e botar a crema balsámica que sempre lle boto para coidar a pel.

Daquela reparei no corte. Realmente grande e feo. Vai estar uns cantos días aí amolando.

Sei que, por ese buraco na miña cabeza, escapou a historia xenial. E ten toda a lóxica do mundo. Un buraco, coma unha sima literaria, na cabeza do escritor. Por aí escapa todo.

Agora bótolle un cicatrizante á ferida. A ver se pasa axiña e se me ocorre algo con xeito.