Onte, cando volvía a casa para comer, cruzando Vigo como fago sempre que podo a pé, presenciei unha escena de xustiza poética.

Diante de min camiñaba unha parella collida da man. Non terían máis que dezaseis anos. Se é que chegaban. Camiñaban coas mochilas do instituto ás costas. E da man. Celebrando, así, o amor.

Dun portal saiu un  home que tería arredor de 40 anos. Con el, unha muller máis ou menos do seu tempo.

Os seus ollos, ao ver á parella de fronte, foron directamente a aquelas dúas mans enganchadas. Os ollos dela, tamén.

Ao primeiro, el arqueou as cellas en sinal de sorpresa. Logo, torceu o bico en aceno claro de desagrado. E finalmente, sorriu nunha actitude claramente de burla. Acto seguido, dixo en alto:

-¡Ay, que bonito es el amor!

A frase proferiuna nun ton de voz ridículo. Como de falso falsete.

Deixaron atrás á parella e pasaron á miña beira.

Xusto antes, el tentou coller á muller da man.

Ela, moi seria, afastou a súa con violencia e dixo:

-Saca esa man daí, imbécil.

A cara daquel home era un poema de desconcerto e malestar pola resposta seca que lle dera a súa parella.

Eu marchei feliz logo de ter presenciado todo iso.

Coido que esquecín contarvos que a parella do comezo desta historia era de dous rapaces. Ou sexa, dun rapaz e doutro rapaz. Ou sexa, de dous namorados.