Nos últimos tempos, os que seguides este blog sabedes que falo moito da tele e das relacións coa literatura.
Igual foi por iso que, como tiña que facer un regalo para alguén na casa, encarguei nunha tenda que me conseguisen, e merquei, todos os capítulos das tres primeiras temporadas de Doutor en Alaska, aquela fermosísima serie dificilmente superable e da que me fartei de pedir a súa reposición na televisión con, como se sabe, nulo resultado.
É a primeira vez que fago unha compra destas características. E sei que era para agasallar a outra persoa, pero, moi probablemente, tamén o convertín nun agasallo para min.
Porque a serie teno todo: boas historias, unha música que é parte da narración ( ¡en que poucas ocasións acontece isto! ) e, sobre todo, o que é máis importante nunha serie, personaxes dos que namorar.
Por min xa poden poñer o que lles pete nas canles iguais idénticas previsibles monótonas pesadísimas.
Eu teño 38 capítulos para ver de un e un e con calma e ser un chisco feliz. Á noite. Cando os renos saian pasear.