Hai uns días lía unha entrevista con Chuck Palahniuk, ese señor da foto, onde declaraba que a literatura é o que o salvou da tolemia.

Os escritores reflexionamos moito sobre a nosa arte e, sobre todo, sobre o sentido da nosa arte. Queremos saber porque nos dedicamos a isto, por que non empregamos mellor o tempo, eu que sei, noutros asuntos máis produtivos economicamente. Á xente cústalle entender que sacrifiquemos tanto pola literatura: familia, horas de durmir, relacións sociais… Ademais, a escrita é un traballo contraditorio pois é unha actividade profundamente solitaria que, no fondo, procura un resultado que implique chegar a millóns de persoas. A cada un, a cada unha que lle preguntes, dirache que o fai por unha cousa distinta: está o tópico de para que me queiran máis, e hai outros, unha chea deles.

Eu direi que si, que como Chuck Palahniuk escribo para  non volverme tolo. Para sobrevivir. Para ser quen de estar no mundo. Para aturalo, que non para aturarme. Para ser quen de saír polas mañás a facer cousas normais de xente normal. Para manter a cabeza no meu sitio. Para sentir moito máis no medio desta realidade anestesiada. Para soportar. Para medrar. Para rir. Para tolear con elegancia e con estilo.

Escribo para ser feliz, si. Para ser un lúcido feliz. Ou para ser un tolo inconsciente.