Crucei o país ao mediodía, escoitando pola radio o que se esforzaban os locutores e locutoras para poñer en palabras o que estaban presenciando durante a cerimonia de inauguración do Mundial. Ese tipo de espectáculos adoitan ser realmente bonitas, cheas de símbolos de paz, amor, solidariedade e xa sabes ti.

Durante toda a retransmisión, os que alí falaban repetían sen cesar cousas do estilo: este es el mundial de toda África; todo el mundo pone sus ojos en este continente e outras polo estilo, dándolle valor – que o ten- ao feito de que é o primeiro Mundial que se celebra no continente negro.

A cousa ía soportándoa máis ou menos ben, a pesar do superlativos que, polo xeral, son os cronistas deportivos. Ata que a condutora do programa espetou unha frase obscena: África sabe que tiene que dar una buena imagen al mundo.

Carafio. A imaxe de África no mundo, pensei.

E pensando, pensando, comprendín a ficción que sempre é o fútbol. No continente africano morren a diario moitos seres humanos de fame. No continente africano miles de mulleres sufren mutilación xenital. No continente africano a democracia adoita ser un espellismo. No continente africado dende o primeiro mundo fomentamos guerras para controlar os seus recursos naturais. No continente africano é raro o neno que vai á escola. Xa non digamos as nenas.

Pero agora estamos no tempo da ficción. E a imaxe de África é moito máis bonita (para nós) grazas ao fútbol.

Este é o Mundial da desvergonza, da miseria moral e da hipocrisía.

Porque a imaxe de África é a que amosamos aquí.

E se esquecemos esa realidade, daquela están, e estamos, perdidos.