Estou certo de que todos, nalgún intre da nosa vida, tivemos que aturar a esas xentes, polo xeral en parella, que veñen pola porta a, en nome de Deus, para salvarnos a pesar de que un non dese ningunha clase de indicación ao respecto. En fin. Veñen armados de revistas nas que, polo xeral, na cuberta se ve algunha escena paradisíaca futura, é dicir, un anticipo, en plan ilustración infantiloide, do que nos espera de nos sumar á benéfica organización que eles ou elas representan. Polo xeral son moi elegantes na súa indumentaria, amables nos modais e, sobre todo, tan convencidos da súa verdade que non hai argumento racional, filosófico ou científico que os faga desistir xa non só de que é un chisco absurdo o que propoñen senón que ti tes outros xeitos de explicar a realidade, a orixe do mundo, o por que das cousas, sen necesidade dun Deus Todopoderoso polo medio. No pasado, cando era máis novo, discutía con eles, polo xeral na porta da casa, que era onde se aparecían para tratar de captarme (que xa ten delicto ir así ás casas particulares, como quen quere vender un seguro de vida). Mais unha vez que entendín que tanto ten o que se lles diga, que eles van ao seu, que parece como que escoitan pero que non o están a facer, que parece como que atenden pero non o están a facer, optei por métodos máis radicais, facendo todo o posible por non perder un segundo da miña vida con eles.

Como nos últimos tempos paran á xente pola rúa (e teño unha especie de imán para que me paren SÓ A MIN, non ao resto da xente á que deixan  mercar tranquilamente, pasear, andar polo mundo, non, eles deben verme cara ou de tipo fácil, ou de candidato seguro ao inferno), o que normalmente fago é non pararme e deixalos coa palabra na boca.

Sen embargo, hai uns días, a cousa foi un chisco diferente.

Eu ía coa miña pequecha da man cara a zona de Montero Ríos, en Vigo, e daquela fixeime neles. Arredor dos cincuenta anos. Observando para un lado e para outro. Maletíns os dous. E as revistas noutra man. Vendo a quen parar (e ollo, non dubido das súas boas intencións, érache boa).

De estar máis espelido xa tería apurado para que ao ver as miñas présas non me parasen, pero como ía coa cativa, o movemento era necesariamente máis lento. No pasado xa os despachara con frases do estilo, “son ateo” (é verdade), “teño présa” (é verdade), “son cura” (é mentira). E así nunca me paro (en fin, só unha vez, cando me abordaron dúas rapazas mormonas guapísimas e engaiolantes; aí estiven un ratiño, si, falando de teoloxía -que se note que pasei pola facultade de Filosofia- pero só polo pracer de alegrarme os ollos; quedamos moi amigos e celebraron, cun acento ianqui marabilloso, a miña simpatía; convidáronme a ir o sábado a unha xuntanza. Non fun, claro. Pero con ganas quedei… ). Como era claro que viñan cara min, entendín que non tiña escapatoria.

– Hola amigo, ¿tienes un minuto?

Non contestei pero si que puxen unha cara o suficientemente expresiva como para que calquera persoa normal entendese que non, que non tiña un minuto.

Extendéndome unha revista, un deles, todo sorriso, preguntoume:

– ¿Quieres saber quien es el gobernador de este mundo?

Non lle collín a revista. Fiteino nos ollos. Sorrín. Logo ao outro. Sorrín.

Eles sorrían.

E daquela falei:

– ¿Barack Obama?

Collín de novo a man da nena e seguín camiñando, todo cheo de min, cara os inchables, os balancíns e o meu destino de tipo imposible de salvar.