Hai unha pregunta clásica que se me fai en practicamente todas as visitas aos centros educativos: os cativos e cativas queren saber quen me influíu máis á hora de deseñar ao meu Simbad. O outro día un profe preguntábame se o de Cunqueiro ou o de As 1001 noites.

E o certo é que ningún deles.

O meu Simbad, como o resto dos personaxes da novela, son fillos das películas de piratas que vin durante a miña infancia no Cine Roxy de Teis. Botei alí anos e anos, en sesións continuas de películas de piratas, en sesións infantís do domingo á tarde ás tres e media. Despois, na adolescencia, na parte de atrás, con dúas mozas (non direi nomes: un cabaleiro non fala de certas cousas) coas que descobrín o interesante que pode ser a escuridade do cinema.

O meu Simbad é fillo das películas de corsarios románticos que queren romper a lei e vivir á súa marxe, aqueles de sombreiro grande que agachaban guedellas pegañentas de tan cotrosas. A influencia son as mil versións de A illa do tesouro, daquela, débolle máis a Stevenson que a moitos outros, pois me deu a Long John Silver e a Jim Hawkins. O meu personaxe, e o seu avó, son fillos daquelas fitas emocionantes cheas de piratas con pata de pao e cacatúa irreverente, preñadas de personaxes que darían a vida, pero nunca a honra, por atopar o tesouro, sempre preparados para o motín, armados de loucura e anegados de ron; piratas que perden a cabeza a mans doutros piratas ou por amor; corsarios, bucaneiros, filibusteiros de espada grande e afiada, sempre disposta para o roubo, ou, como Sandokán, para facer xustiza.

O meu Simbad é un fillo glorioso dos meus gloriosos domingos pola tarde no Roxy.