Cun mes de retraso recibo a nova do pasamento de María Elena Walsh, a xenial cantante arxentina autora de poemas que musicou e cantou ela mesma e medio mundo.
E chega a nova triste, e póñome a pensar en min, que escribo novelas das que se ten celebrado (a xente é xenerosa) a súa complexidade formal, ou a pluralidade de voces, ou a presenza dun narrador que anda por aí polo medio, como un personaxe máis. E non sei que. E penso en min, ensarillado agora nunha novela coral na que vou meter, tranquilamente, tres anos, a saúde, as horas de insomnio e todo o demais.
E véñenme aos miolos a sinxeleza marabillosa e dificilísima dos poemas de María Elena Walsh, como este Brujito que vos deixo aquí, ou La Mona Jacinta. En aparencia sinxelas. En aparencia simples. Porque é dificilísimo facelo así e non ser cursi.
E penso que, despois de todo, eu o que quería era que me saísen textos como os do brujito de Gulubú.
E que non vou ser quen.