Si, eu son o padriño. Pero non o da película de Coppola, senón, por petición das súas autoras, Marta e Patricia, do seu blog: Falsirego en-cuent[r]os .
Xa vos falara destas fantásticas mulleres o outro día: rapazas non galegas pero que estudan galego en Salamanca e que non entenden como os de aquí somos quen de renunciar á lingua de nós. Escoitándoas falar, esforzarse, loitar coa palabra nosa para dicila de cada vez mellor, un non pode máis que sentir felicidade.
Felicidades polo blog, afilladas.
Boa navegación.