“Eu tiña un Cinexín, como tantos nenos e nenas que naceron a finais dos sesenta do século pasado. E facía pases de cine de películas de Disney e El Zorro no cuarto de meus pais, que era o único que tiña as paredes brancas, e alí viñan todos os nenos e nenas do barrio. Ía tamén ao cine Roxy e, por suposto, vía «a película» dos sábados pola noite, a non ser que tivesen dous rombos que daquela me mandaban violentamente para cama.

Tiña menos oferta audiovisual. Pero non estaba nin a metade de estresado. De verdade”.

O meu artigo completo, en La Voz de Galicia, aquí.