Vivimos nunha realidade amputada, mutilada, fragmentada. E moitas máis cousas que se me ocorren e que rematan en -ada.
Mirade por exemplo o grandísimo Jack Kerouac. Veñen de editar hai un mes, non era sen tempo, o manuscrito orixinal da súa obra mestra, No Camiño. É unha novela adorada desde os anos 60. Os que nacemos case que ao final desa década ( o vindeiro 27 de outubro cumpro 41, acéptanse agasallos ), adorámola tamén. O gran heroe do fútbol americano e da literatura, dactilografou esa obra nun rolo de papel de teletipo de 36 metros. Saíu en 1957 mais, iso si, amputada de detalles eróticos e con nomes ficticios.

Que (gr)amputada.

Mirade por exemplo a outro grande, o inmenso John Kennedy Toole, autor de textos esenciais como A Biblia de Neón ( escrita, ¡ouh musas inxustas, por que a algúns tanto, a outros tan pouco! ), con só 16 anos, e autor tamén, por suposto, sobre todo por suposto por supostísimo, desa inmensidade que é A Conxura dos Necios. A Toole rexeitáronlle a obra dicindo que era confusa na súa trama e tema. No 69 meteu un estremo da mangueira do xardín ( que imaxe ianqui máis curriña ) no tubo de escape do coche ( prendido ) e o outro estremo na ventá do conductor ( aberta ). A mangueira, o CO2 e el ( dentro ), fixeron o resto. Espichou, claro. Moitos anos despois, aló polo 1980, cando xa non quedaba nada de Toole nin da mangueira nin do coche nin de nada de nada, a súa obra conseguiu fama mundial, sorprendendo a todos pola súa calidade. Non me dirán que non é unha (gr)amputada que algo así suceda.

Ou mirade, por exemplo, a esas ducias de seres humanos que, convidados polo goberno ianqui ( xa saben, os de coches con xardín e mangueira ), residen sen pagar un peso nesa paraxe tropical e caribeña que é a illa de Cuba pero, máis concretamente, pola parte de Guantánamo. Están aí, amputados os seus dereitos máis básicos, amputados, de feito, da realidade. Se cadra, vivindo nunha realidade un chisco literaria. Porque non me dirán que non é literaria unha realidade que é cualificada decote como “limbo xurídico”. Vivir no limbo é cousa de meigas ou de fantasía.

¿Por que traemos aquí aos presos de Guantánamo? Pois polo mesmo que traemos a Kerouac ou a Toole. Vén de saír un libriño de poemas escritos por eses residentes no inferno ( baixamos, xa que logo, do poético limbo ao real e alaranxado inferno ). Sofren a dor e a tortura que ten que ser ver os seus dereitos amputados, e, sen embargo, dálles por escribir. E por escribir poesía.
A realidade, ás veces, é unha (gr)amputada.