menu Menu
HAI FUTURO
Por Francisco Castro Publicado en A Canción do Náufrago (Blog) en Marzo 27, 2010 0 Comentarios 3 min lectura
FAGAMOS UNHA REDE Anterior O ACENTO GALEGO Seguinte

Hai futuro.

Fun á festa da Reconquista de Vigo. Sempre me gusta moito ir alí. Antes, parei nunha tenda da rúa do Príncipe e deixei que a miña pequecha correse arriba e abaixo entre a xente. Nun determinado instante, parou ao carón dunha nena do seu tempo. Olláronse sen saber que facer, metade cheas de vergonza metade de curiosidade. A mamá da outra cativa e eu sorrímonos tamén cheos de complicidade. Enredaron un rato, unha a correr detrás da outra.

Finalmente, a nai colleuna da man pois tiñan, segundo lle dixo, que marchar:

Hala, dille bye bye.

E a cativa, axitando a súa manciña, despediuse:

Bye, bye.

A miña cativa, axitando a súa, tamén:

– Adeus!

Hai futuro.

Chegamos á festa da Reconquista. Xente a esgalla. Párame unha muller do meu tempo. Non o podo crer. É ela. A mesma que leva máis de vinte anos tirada polas rúas do Casco Vello, dacabalo da heroína, onde quedou prendida naqueles oitenta de merda. Non dou creto. Non parece ela. Ou parece ela hai anos. Maquillada. Ben vestida. Guapa. Guapísima. Vai cun home maior que non a solta. Ela déixase coller do seu brazo.

Hola.

– Ola – dígolle – véxote estupenda.

Estou en verdade estupefacto. Non ten nada que ver coa caricatura de si mesma que leva posta todo o día dende hai tanto tempo, escapando quen sabe de que, ollando ninguén sabe onde. Só os dentes, que lle faltan, fan que lembre á muller que sobrevive media morta dende hai tantos anos.

Preséntame a seu pai, que eu non sabía que existía. Entendo que a posibilidade de curación ten moito que ver con el. Fálame este home:

Va muy bien – ela ri, orgullosa, algo tímida; sorríolle, orgulloso, teño ganas de berrar de felicidade – pero aún tiene mucho que mejorar.

Non me atrevo a asentir. Pero é como se o fixese. Ela, no medio daquela festa marabillosa, dá a frase definitiva:

Ya no pago el impuesto revolucionario de la mierda esa.

A mierda esa é a heroína.

Hai futuro.

Festa, gaitas, vigueses e viguesas disfrazados algúns de franceses invasores, outros de olívicos resistentes. Entre as pequerrechas que bailan, unha cativísima, negra coma chamizo, negra coma o azibache máis fermoso. Baila unha muiñeira galega. É galega. É de nós.

Hai futuro.

Tiro para casa. A noite vai entrando. A miña pequena pide colo. De fronte, ven un veciño a quen hai un par de anos deixou a súa moza de toda a vida. Non levantaba cabeza. Pasouno realmente mal.

Collidos polos meiniños, el e unha rapaza nova. Óllanse con ollos de caramelo.

Hai futuro carallo, hai futuro.


Anterior Seguinte

keyboard_arrow_up

Usamos cookies para mellorar a experiencia de navegación. Se continúas navegando entendemos que aceptas a política de privacidade e cookies. Máis información

Esta páxina web utiliza cookies propias e de terceiros para mellorar a experiencia de navegación, e funcionalidades (como deixar comentarios ou enviar unha mensaxe no formulario de contacto) que recompilan datos de usuario.

Podes revisar que datos se recompilan e como son procesados na política de privacidade e cookies.

Pechar