Este é, definitivamente, un mundo raro.

A media tarde saín na procura dun caixeiro automático. Entrei no que teño ao carón da casa. A pantalla estaba chea de cuspe. E polo xeito en que escorregaban aqueles líquidos (perdón pola porcallada) notábase que había ben pouco que o deixaran alí. Pensei: que mundo máis raro no que a xente cuspe sobre os caixeiros.

Saín e fun cara o seguinte. Este xa na rúa. A pantalla estaba igual. E daquela deume por pensar que había un movemento anticapitalista que fai que os seus adeptos cuspan sobre os caixeiros automáticos. Tentando non enluxar os dedos, saquei a cantidade que precisaba e marchei. Cavilando neste mundo raro.

Parei nunha tenda do barrio. Nunha esquina, vendían preservativos co logo (segundo dicía na caixa) do teu equipo favorito de fútbol. Unha chea a escoller. Si, un mundo raro. Preservativos co escudo para seareiros.

Saín da tenda e botei a camiñar cara o súper. Paradas na porta, dúas rapazas mormonas, xa sabedes, vestidas de branco e negro. Unha delas, unha morena, guapísima. Fiteina descaradamente aos ollos. Ela mantívome a ollada e, nun perfecto acento estadounidense espetoume ao tempo que me deixaba ver un sorriso divino: buenosss díasssss. A cousa é rara. Eran case que as oito e media e, xa que logo, noite pechada. O corazón deume unha volta. Que fermosura, pensei. Case que me convirto.

E non aconteceu porque cando ía entrar no súper, un neno, dende a caixa, berráballe moi alporizado á súa nai ao tempo que me sinalaba: ¡es el papá de Adriana!, ¡ese señor calvo es el papá de Adriana! Xúrolles que non teño nada que ver con iso. Que eu saiba. Por se acaso, decidín facer a compra noutro súper.

O mundo élles un lugar ben raro.