Onte á tarde saín pasear, medio durmido, deixándome levar polo sopor do cansazo acumulado de todo o ano. Ata que os berrros dunha muller nova me fixeron espertar de todo. Nun volume digno de ser considerado delicto, chamaba polo seu fillo dende a porta dun comercio:

– Fernando!, Fernando!

Seguín o meu camiño e vin un cativo duns seis anos agochado nun portal. Sen dúbida, o tal Fernando que xogaba ao despiste coa súa nai.

Solidario coa señora, faleille ao neno:

– Fernando – o neno fitoume, daquela era el – a túa nai está a chamarte.

O cativo saiu. A nai viuno e, sen dicir nada, soltoulle unha labazada bestial en toda a cara, un hostión descomunal que soou eléctrico, cruel e terrorífico. Logo, meteuno dun tirón dentro do comercio. O cativo agarraba a cara e mordía os beizos para non chorar.

Sentinme fatal por ter sacado ao tal Fernando do seu agocho. Se hai algo que non aturo é que lle peguen a un cativo ou a unha nena. Non o admito. Nunca. Baixo de ningún suposto.

Entrei no Gadis e fixen a compra. Ao saír, vin un balbordo de xente na porta do comercio. Achegueime. A señora estaba no chan, agarrando o nocello. Choraba. Polos seus berros entendín que torcera o pé e que caera. Alguén dixo de chamar unha ambulancia, que aquilo parecía roto.

En fin, chámenme de todo. Pero marchei alegre para casa. Convencido de que existe a xustiza poética.