Hai un conto de Borges que se titula “El otro”, que narra unha conversa, nun banco dun parque, entre o Borges vello e o Borges xove. O conto é do mellorciño do arxentino. Pero é iso. Ficción.
Eu só podo contar o que me aconteceu hoxe a media mañá. E non é ficción.
Parei o coche nun semáforo. Os que siguen estas Historias Asombrosas pero Verdadeiras xa repararían en que me acontecen cousas realmente singulares cando deteño o coche nos semáforos. Quizais é porque vexo ao meu redor.
Ao meu carón parou unha furgoneta. Lin as letras publicitarias da empresa propietaria. Unha fábrica de panos de papel, de produtos de celulosa, cousas así. Dentro, sen dúbida un operario, cunha bata branca, revisaba, aproveitando o parón, albaráns amarelos. Entón, fíxome na súa cara. E é exactamente a miña só que cuns vinte anos máis. A mesma calva. Unhas gafas diferentes, iso si, pero a mesma miña cara, avellentada, coa pel dos pómulos algo caídas. Moi delgado. A miña expresión cando estou concentrado. Téñome visto así en centos de fotos e de imaxes. Non hai dúbida posible. Como se parece a min.
Ou eu a el.
El ergue a vista. Descúbreme e mírame moi serio. É probable que reparase no mesmo ca min, no moito que nos parecemos. Quizais está a ver o seu rostro de hai vinte anos, cando probablemente parou nese semáforo e atopou un tipo de bata branca nunha furgoneta que revisaba albaráns amarelos.
Antes de se poñer en verde, abriu a guanteira e sacou un paquete de panos de papel. Estirei a man e collinllo.
O paquete está agora na miña guanteira.
Usamos cookies para mellorar a experiencia de navegación. Se continúas navegando entendemos que aceptas a política de privacidade e cookies. Máis información
Esta páxina web utiliza cookies propias e de terceiros para mellorar a experiencia de navegación, e funcionalidades (como deixar comentarios ou enviar unha mensaxe no formulario de contacto) que recompilan datos de usuario. Podes revisar que datos se recompilan e como son procesados na política de privacidade e cookies.