Hoxe, nunha praia de Teis, en Vigo, mentres collía da man á miña pequecha, na beira do mar, algo me deu nun pé. Era un estraño anel dun cristal rosa. Un anel de muller. Nunca o mar me dera nada. E tiña pinta de valer os seus cartiños.

Collino e gardeino nun peto do bañador. Entendín que era absurdo pescudar á súa propietaria. Alí había moita xente. Se dicía, ¿quen perdeu un anel?, igual me aparecían unhas cantas candidatas levadas pola cobiza. Pensei, eu, que levo varios aneis postos en ambas as mans, tamén podo lucir este. Aínda que sexa de muller. Ás veces, cando a inspiración se atasca, ollo para eles e arranco de novo.

Seguín xogando coa miña nena, feliz polo agasallo do mar.

Mais de súpeto, eu, que non son nada supersticioso, lembrei unha historia que alguén me contara, na infancia, sobre unha muller que collera un anel que atopara na praia e que era doutra muller que tivera unha vida horrible e unha morte tremenda e que a ela pasáralle o mesmo por culpa do anel que, dalgunha maneira, lle transmitira esa mala sorte.

Son cosnciente de que se trata dunha lenda urbana. Igual que a da muller morta que fai autostop na curva ou a do submarinista que o colleu un avión apaga-lumes e remata tirándoo no medio das lapas.

Pero tirei o anel. Lonxe.

Fomos merendar e a nena, claro, quixo volver á auga.

Cando nós entrabamos, unha muller, máis ou menos do meu tempo, saía co anel nun dedo. Fitábao con expresión divertida. Acariñábao. Aledeime por ela. Que ben lle senta, pensei, ese agasallo do mar. Ao tempo, maldicín ter sido tan parvo ao guindalo de novo ás augas. Era obvio que ese anel quería saír da auga. Ese anel podía ser meu.

Dúas horas máis tarde, puiden ver como o home que sentaba nunha toalla con ela lle falaba moi serio. Ela estaba máis seria aínda. Os seus ollos eran tristeiros e de espanto. A miña nena ergueuse. Funlle detrás. En teoría porque non caera. En realidade para ver que falaban aqueles dous.

– Sinto. Pero eu xa non aguanto máis – dixo el – Marcho. Paso por casa, collo o meu e lisco.

A muller quedou soa. Na toalla. Acariñando o anel mentres unha bágoa, gorda coma unha uva, lle esvaraba pola meixela.