Hai algúns meses que noto que me custa moito ler. As letras son cativas de máis e, cando me ergo (sempre leo a prensa na rede mentres fago o almorzo) tardo un cacho en ver correctamente o que hai na pantalla. Cos libros e os xornais, ou calquera cousa impresa, teño que poñelos moi lonxe de min para enfocar correctamente.

Os brazos estanme a medrar perigosamente.

Daquela, e aproveitando que estou de vacacións, pedín vez na óptica para facer unha revisión.

Cheguei e mandáronme entrar nunha sala chea de trebellos deses de primeiro un ollo, dime que ves, logo outro, e agora que tal. O óptico que me recibiu escoitoume contar o que dixen no primeiro parágrafo e fitoume estrañado:

– Parece presbicia, pero es moi novo para iso -dixo moi serio.

Eu sorrín todo cheo de min mesmo.

– Cantos me botas? Xa teño 44!

– Vaia, facíache moito máis novo!

«Empezamos ben», pensei. E púxenme cómodo. Seguro que presbicia non era. Iso soa a algo do meu pai, non dun mozote coma min…

Comezamos a facer as probas de rigor para constatar que, en efecto, a gradación das gafas xa non me valía. E que si:

-Tes presbicia, é dicir, vista cansa. É algo que a partir dos corenta é moi habitual. O teu cristalino está a perder flexibilidade e, xa que logo, estás comezando coa presbicia. Agora, e ata os sesenta anos, isto irá a máis. Logo, aos sesenta, o cristalino xa non se move e aí igual xa non ves un burro a catro pasos. Pero de momento podemos axudarte cuns progresivos. Iso si, eu penso que deberías, polo teu traballo, mercar tamén unhas gafas para ver de cerca…

Botei o resto da mañá alí. Deprimidísimo. Deixándome facer. Podían venderme gafas, unha operación láser, un transplante de cornea ou unha finca en Marina Dor. Eu xa non estaba alí. Eu só me decataba de que estou case que tan preto dos sesenta como dos trinta que aínda tiña o outro día. Segundo ese señor que me deu non sei cantas explicacións abrindo un libro onde se vía un ollo por dentro e non sei que máis porcalladas, pola idade que teño o normal é que o meu organismo comece (cito literalmente), «unha certa decadencia». Comprenderedes que non son frases que a un guste moito escoitar, e menos cando se está de vacacións. Por iso ao final caeron unhas gafas progresivas e outras para ler de preto. As vacacións nun cruceiro da terceira idade para outro día…

Sobre as gafas para ler de cerca, engadiu:

-Xa sabes, esas que terás que levar sempre contigo cando queiras pasar moito tempo lendo.

-¿E se teño que parar de ler, como fago? Eu que sei, se vén alguén a preguntarme algo ou así. ¿Vou ter que andar a cambiar de gafas todo o rato como fai un veciño repelente nas reunións da Comunidade, ou o camareiro do bar cando quere botar a conta???

El, serio coma unha sentenza, non pareceu entender que quizais había algo de cómico (ou de desesperado) no meu comentario.

-Pois nada, como os velliños. Se as pos na punta do nariz, sempre podes ver por arriba.

E foi el e fixo iso. Puxo as súas na punta do nariz (de súpeto foi como se tivese vinte anos máis) e fitoume, baixando o queixo que pegou ao peito, aos meus ollos alucinados.

Pois iso, que máis triste non podo estar.

Chosco.

De mediana idade.

E con dúas gafas para segundo as ocasións.