A miña pequena vai cumprir dous anos. E na súa lingua de trapo é galegofalante completa. Pide ir «ao chan» e chámanlle a atención «os cans». Vaise disfrazar de «carrapuchiña» e todo iso que xa imaxinades.

Na casa fálase galego e transmítese a lingua con amor e devoción.

Pero chegou Pocoyó.

Un familiar deulle un DVD coas dúas primeiras tempadas do pequerrecho azul (por outra banda, hai que recoñecelo, divertidísimo). Nun dos capítulos, a historia gravita arredor dun xoguete deses que serven para facer burbullas de xabón. Cunha cousa desas a miña nena métese na bañeira e ela sopra e eu sopro.

Onte díxenlle:

– Mira, para facer burbullas. Como Pocoyó!

– Burbujas – dixo ela en perfecto castelán de Pocoyó.

– Si, chuliña – contestei eu con voz melosa – iso é, bur-bu-llas.

– Burbujas! – repetiu ela con máis énfase.

– Si, meu amor, si, bur-bu-llas, bur-bu-llas… como Pocoyó, ¿a ver como era que se dicía?

– Burbujas! – confirmou insistente, tal Pocoyó.

Mireina moi serio. Pensei nos de Galicia Bilingüe, que insisten en que co actual sistema hai nenos que non aprenden o español. Ollándoa coa miña ollada máis amorosa, sentenciei:

– Pompas, miña rula. Son pompas.