Menos mal que temos Internet. Que nos fai visibles. Falo da cultura, da nosa, da que se fai na nosa lingua. Ás veces penso o bo que sería (utopía, utopía, utopia) que os xornais escritos, que as teles, que as radios, que os medios de comunicación que adoitamos cualificar como tradicionais lle concederan á nosa lingua, á nosa cultura, aos nosos creadores, a metade da visibilidade que na blogosfera conseguimos ter.

Así que debemos de bendicir este invento, e as redes sociais, e as arrobas e a nai que as botou, porque grazas a el dicimos o que pensamos, damos a coñecer o que facemos, debatemos sobre o que nos preocupa, chegamos a moitísima máis xente da que probablemente teriamos chegado se tiveramos que recurrir ás canles de sempre e, para felicidade do soño colectivo, temos a pura e bendita impresión de que, cando no menos no Reino do Virtual, no País Galego Electrónico, as cousas son normais.