Din que vivimos na Sociedade 2.0, absolutamente interconectados uns con outros e todo o tempo. Eu o primeiro. Teño dous ordenadores ademais do que teño no despacho, un iPad, un ereader, un móbil android con conexión á rede e, probablemente, algunha que outra cousa máis que me permite erguerme pola mañá e amargarme o almorzo coa nova do pasamento de Witney Huston, ler o que me comentan algúns amigos polo twitter e dicirlle gústame, a outros do facebook a súa actualización de estado. Xa non teño que ler periódicos de papel, aínda que o fago case que por militancia, porque todos os días unha ferramenta de software fabrica un xornal para min seguindo uns parámetros que previamente lle indiquei en función dos meus intereses, maquetado e todo. Afeitome escoitando música en streaming e teño coordinados todos os aparatos para que calquera cousa que faga nun deles apareza nos outros.

Sen embargo, e a pesar de todo o dito, ou quizais por todo o dito, reivindico hoxe máis poesía e menos tecnoloxía. E protesto diante desa definición que algúns antropólogos xa comezan a acuñar, do home do século XXI como homo tecnologicus. Quixera que non esquecéramos que o paraíso proposto polos trebellos non pode suplantar a conversa cara a cara, que a sobredose de comunicación en tempo real non pode superar o magnífico de dúas olladas que se cruzan e que se comprenden.

Poñamos a tecnoloxía ao servizo das persoas. Para seguir sendo persoas.