Hoxe chamáronme da Oficina de Obxectos Perdidos desta illa de náufrago, moi cedo, que fora correndo, que había un paquete gordísimo de libros e que, sendo libros, só podían ser para min. Vestinme a fume de carozo, moi contento. Xa sabedes que eu, coma Borges, penso o paradiso como unha gran biblioteca (pero con iPad, tamén, si). Cheguei case que sen folgos despois de tanto correr.

Abrín o paquete.

– Estes libros non son  meus – dixen moi serio.

O funcionario miroume con cara de que lle debía cartos, ou de que me odiaba.

– Como que non son seus. Aí está o seu nome, na primeira páxina- abriu un deles – ¿vaime dicir que esta non é a súa letra?, ¿que esta non é a súa sinatura?

Tiroume o volume á cara. El ben sabe dese costume meu, dende a infancia, de poñer o nome na primeira páxina e despois asinar. Arroxoumo con toda a intención de romperme os dentes.

Esquiveino polos pelos que non teño.

Achegueime ao mostrador e saquei todos os libros fóra.

– Mire, repare nos títulos – dixen coa miña mellor voz conciliadora para comezar a enumerar en voz alta – o Libro do Sentidiño, o Manual da Corrección, Tratado das Boas Maneiras, O Home Civilizado, Como facer amigos, Todas as claves para ser feliz… ¿parécelle a vostede que eu teño algo que ver con estas cousas?

– Pero o seu nome… a súa sinatura… – soltou nun fiíño de voz pois eu xa encetaba o camiño da saída.

– Igual foron meus. Pero xa non o son.

Alí quedaron todos.