menu Menú
NON ME CHAMEN MÁIS!!!
Por Francisco Castro Publicado en A Canción do Náufrago (Blog) en diciembre 1, 2011 0 Comentarios 2 min lectura
EU QUERO SER UN PALLASO Anterior CONTRA A TELEMERDA Siguiente

Onte viña eu pola autoestrada absolutamente canso, a altas horas despois dunha xornada bonita pero esgotadora. E sóame o móbil. Contesto (mans libres, ollo) e sáeme un señor que me di, cun acento rarísimo:

– Buenas noches -daquela o tipo era consciente da hora que era- ¿es usted mayor de edad?

Inmediatamente pensei que ía recibir algunha clase de proposición de corte sexual. Algún convite interesante, vamos. Así que contestei.

– Si.

– Mire, le llamo de (aquí non digo a marca de telefonía móbil, para que non se mosqueen) y queríamos conversar un ratito con usted.

«¿Conversar?», pensei, «¿e de que quererán conversar comigo desta empresa?». Como era obvio que o que querían era que me pasase á súa compañía, decidín curtar inmediatamente:

-Mire, a verdade é que non me interesa cambiar de compañía.

-¿Y eso por qué?, ¿le han hablado  mal de nosotros, tuvo alguna mala experiencia?

-Pois non, é que estou contento coa miña.

-Ya, ya, pero si está satisfecho, con nosotros puede llegar a estarlo mucho más.

O tipo tiña a lección comercial ben aprendida. E eu, de momento, non perdera as formas.

-Si, non lle digo que non. Pero mire, non perda o seu tempo comigo. De verdade que non vou cambiar.

-Por supuesto, amigo («¿amigo??????»), pero déjeme conversar un ratico (sic) con usted.

De novo quería conversar. Notaba que entre o cansazo físico que tiña, e a mala hostia -con perdón- que aquela «conversa» estaba empezando a producirme, comezaba a correr serios riscos de accidentarme.

-¡Mire, vou colgarlle! ¡Agora non podo atendelo! ¡Non quero cambiar de compañía!

-Muy bien, entonces como no puede atenderme le llamaré mañana por la mañana.

-¡Non, non me chame mañá p0la mañá!

-¿Pero por qué? Yo le voy a llamar solo para conversar un ratico nomás (sic).

Respirei fondo e, medio berrando, dixen:

-¡Que non quero conversar, que non me chamen, que me deixen en paz!!!

-Muy bien, amigo (ai mimá…) le llamaré mañana a la mañana.

Xa berrando:

-¡Que non!, ¡que non me chame!, ¡prohíbolle que me chamen!

E colguei sen me despedir.

A próxima vez que me chamen para unha cousa destas direi que son menor de idade e que vou chamar á policía, cacho pederasta.


Anterior Siguiente

keyboard_arrow_up

Usamos cookies para mellorar a experiencia de navegación. Se continúas navegando entendemos que aceptas a política de privacidade e cookies. Máis información

Esta páxina web utiliza cookies propias e de terceiros para mellorar a experiencia de navegación, e funcionalidades (como deixar comentarios ou enviar unha mensaxe no formulario de contacto) que recompilan datos de usuario.

Podes revisar que datos se recompilan e como son procesados na política de privacidade e cookies.

Pechar